“Allah’ın sedirini arıyorum

Kaderimde dallanmış üç tohumla

Gılgamış’a sesleniyorum”

Öldüm. Doğdum. Kaderimi belirlemek isteyen tanrının önüne serdiklerim, dallarımdan ve dallanmış budaklarımdan başka ne olabilir? Adalet ve güneş dileyen her bir nefesin kendi halinde uzanan yolculuklarına tanıklık edebilmenin, meydanda tanrıyla karşılaşmanın tuhaf ve imkanı olmayan bir eleştiri kabul edildiğini bildiğimden bunları sıfatsız ve manasız bırakarak kaderimin yollarına eğiliyorum.

Eğiliş için yerden yukarı yükselen ve gökte bir yer, han denilen bir mecliste bulunduğumda, birlikten söz eden bir sürü canlıyla karşılaşmamı kendim ve kendim olmayarak izlemeye başlıyorum. Yargı kapısının önünden geçemediğim her anı gören bir sürü canlı, alay etmiyor, hor görmüyor fakat kabul de bilmiyorlar. Kabul, kendileri ve yaratıcı arasında ilerleyen sabit bir yolun tebrik ile ödüllendirilmiş bir kıvılcımıdır çünkü. Onlar der, ben dinlerim.

Sözcük denilen bir kapı eşiğinde, sönmüş bir meyvenin utu ile olan salkım bahçesini dinlerim. İzin verilmeyen kapılar, bana doğru kapatılır ve bir sürü canlı, kendi aralarında sabit bir yol edasını anlatır dururlar. Her kapıda aynı şeyi duyar, pak bir servinin altında ilerleyen basamaklara dokunur, ağlarım. Onlar, zeytin kokarlar.

Ruhun kaderine

Belkıs adında bir sürgün konduğunda

Kökler ve toprak konuşur:

Saray ve tapınaklardan değil

Ağaçtan ibaretim.

Nasıl ki sarar yapraklar

Sürgün olduğumda

Üç tohum

Yazılandan ibaret değil

Merhamet yağı bulunduğunda

Bir parça kabuktan

Yüce bir su büyümeye koyulsun

İnsan çekilmeye başlasın

Kovuğuna

Ve bir taş çıksın

Korunsun yer ve gök

İnsanda tüten tüm tavafları

Bildirsin

Ağaç ve tavaflar bir arada

Hangi kaderden ilerleyeceğim?

Allah’ın sediri kadar

Taş biriktirip

Kadere eğileceğim.