Hiç hasat almadan geldi güz

kentin orta yerindeki dağlar

yavaştan renk değiştirdi

neden sonra duyumsadım

yüzümdeki seğirtiyle bir

duruluk hakimdi avluya

doğa hep böyledir işte

ilkin çıplak bırakır da

ikincide giydirir.

Giyinip çıktım ben de mecbur

böyle havalarda ev içleri

insanı sessizce kemirir

gençten oğlanlar gördüm

yağmurla top koşturan

küçük bir grupla heyecansız izledim

hiç hasat vermeden geliyordu güz

üstelik geç geliyordu

doksan artı üçte geliyordu

doksan artı üçte gelmiştim ben de

geç diyemem şükürsüzlük olur bu

ama söyledim işte bir kere.

Bir kere hiç unutmam joyce’un

bok yeşili dublin’inde gezerken

bir kemirme kaplamıştı içimi

kentleri kentlere vurduran

o yalvaç tüfeklerle

hamasi şarkılar söylenirdi

ötekinin duvarında ağlamak

berikinde satılık toprak demekti.

Duyargalarım kapalıydı çığlıklara

kendi sesim dahi belli belirsizdi

taraf olmakla değişmiyordu mevsim

hiç hasat vermeden gidiyordu güz

ezan sesleriyle gidiyordu

kadın ve çocuk sesleriyle gidiyordu

duyargalarım kapalıydı ama çığlıklara

sokaklara dökülen sahici değildi.

Koskoca bir mevsim geçti

rengi kaldı yalnız şurada burada

ben geçtim sonra göz hizanızdan

hiç bilinmeyecek olmanın güzelliği.

Görsel: Claude Monet, “Impression, sunrise..” (1872)