Sevgili adaçayı koşa koşa sana geldim. Sahi ne kadar oldu görüşmeyeli? Bir  yıl? İki yıl? En son senin endamın üzerine bolca süslü cümleler etmiştim. Haddim mi bilmiyorum ama bitkiler arasında senin gibi keskin bir kokuya sahip başka varlığa rastladığımı pek anımsamıyorum gerçi kekik de en az senin kadar o keskinlikte kendi varlığını ortaya koymakta çekinmiyor. Sen de bilirsin ki keşfedildiğin andan itibaren bilgeliğin sembolüyle donatıldın hatta bazı dünyalarda seni yetiştiren insanlar ölümsüz olabileceğine dair inanç geliştirdiler, seni koruyup kolladılar, yücelttiler ve kendi inançlarının içinde sana da yer vermeyi unutmadılar.

Şimdiyse farklı anlamların yüküyle umarım seni zora sokmuyoruz. Önceleri seninle karşılaştığımda kokunu duyumsar akabinde de dallarından bir tutam koparırdım, evimde büyütür, seni toprağından uzaklaştırırdım. En son seni koparmaktan vazgeçip toprakla tekrar bir araya gelmeni diledim. Buna annem vesile oldu. Ah anneler. Onların yaratım gücü yalnızca rahimlerinde saklı değil, doğanın içinde de hiç durmadan bir yaratım hali sergilerler. Benim annemse doğaya en yakın canlılardan bir tanesi. Seninle de doğada karşılaşmış ve dilemiş ki benim bahçemin toprağında da bitsin ve büyüsün, kokusuyla bize sonsuzluğu vaat etsin. Toprağından çok da uzaklaştırmadan alıp gelmiş seni. Birkaç gündür bahçemizde hoyratça bekledin, biliyorum, biraz daha gecikseydik belki de doğamayacaktın ama artık buradasın ve bizimlesin. Köklenerek ailene kadar uzanabilirsin.  Bilirim ki bir gün sesini de duyacağım, ailenle nasıl konuştuğunu, onları ne kadar sevdiğini ve birlikte neler yaptığınızı öğreneceğim. Şimdilik durağan gibi görünen sen, günü geldiğinde kımıl kımıl olacaksın, çok değil, yaklaşık dört ay sonra yerinde duramayacak, oraya buraya kaçalanacaksın, bense o günlerde yanında olacağım ve tüm hâllerine şahitlik edeceğim. Artık gözlerini kapayabilirsin. Uyu çocuğum uyu. Annem rahminde büyütsün seni.