Birbirinin dengi olanların bir araya gelmesi sevindiricidir ama tanrısal olan, büyük bir insanın kendinden küçükleri kendine çekmesidir. (syf.18)

İçimizde enfes bir hoşlanma hissi var; ruhumuz kendi malzemesiyle güçlenince, kendisinin farkına varıp sadakatle bağlanınca ve yavaş yavaş silahlanabilince. (syf.20)

Güneş ışığı, toprağın bitkilerini nasıl yeşertir, nasıl soldurursa insan da bağrında büyüyen tatlı çiçekleri, akrabalığın ve sevginin zevklerini öyle öldürür. (syf.23)

Her şey tekrar yaşlanır ve tekrar gençleşir. (syf.24)

Kültürlü insanlar arasındayken orada burada sanki insan tabiatı çözülüp hayvanlar aleminin çeşitliliğine dağılmış gibi hissediyordum. (syf.28)

Bütün körlerin ve sakatların antipati duyduğu ben, ama gene de kendime karşı kör ve sakat, gene de kendime, akıllı ve anlayışlı olanlarla, barbarlarla ve neşelilerle uzaktan akrabaydım   -dolayısıyla ümidin ve güzel bir hayatın biricik beklentisiyle dopdoluydum. (syf. 33)

Büyük başarılar, eğer asil bir toplumca anlaşılmıyorsa, boş bir alına indirilmiş güçlü bir tokattan başka bir şey değildir ve yüce sözler, eğer yüce kalplerde yankılanmıyorsa çamura düşmüş ölmekte olan bir yaprak gibidir. (syf.35)

Evet! Evet! Derin olmayan, sınırlı bir zihinle yaşamak ve mutlu olmak çok çok rahattır. (syf.47)

İnsanın böyle çok şey istemesi nedendir, diye soruyordum sık sık; sonsuzluk mu? Nerede o? Kim duymuş sonsuzluğun sesini? İnsan, yapabileceğinden fazlasını istiyor! Bu, doğru olabilir. (syf.48)

Ey, çağdaşlarım! Ruhen eriyorsanız hekimlerinize, rahiplerinize sormayın!

Sizler bütün büyük şeylere inancınızı kaybettiniz; öyleyse eğer bu inanç yabancı göklerden bir kuyruklu yıldız gibi geri dönmezse yok olmaya mecbursunuz. (syf.49)

Hölderlin Friedrich. (2020). Hyperion, Yunanistan’da Bir Münzevi. (Çev. Gürsel Aytaç). Doğu Batı Yayınları